27 januari 2018
Over Vriendschap
Na grote liefde één van de belangrijkste verbindingen die er zijn: echte vriendschap. Onvoorwaardelijker dan de familieband, gekozen en wederzijds bekrachtigd.
De ontmoeting bijna net zo plots of juist geleidelijk als die met een geliefde. Van daaruit opgebouwd, afgetast. Langzaam wordt er gedeeld wat werkelijk raakt, iemand bezighoudt. Worden er emoties getoond zonder angst voor een oordeel of onbegrip. Langs teleurstellingen, die aangeven dat de ander er écht toe doet. En dat maakt meteen kwetsbaar, want wie zegt dat de vriendschap blijvend is? Welke garanties heb je?
Dan is er de keuze, geef je jezelf bloot, durf je kwetsbaar te zijn bij de ander, of houd je het oppervlakkig? Beiden oké. In dat laatste geval in de wetenschap dat deze vriendschap waarschijnlijk ook weer voorbij gaat.
En wat doe je bij een koerswijziging? Neem je de ander mee, ook als er weerstand optreedt omdat de ander bang wordt om je te verliezen? Of betrek je de ander niet omdat je zelf bang bent om de ander in je proces kwijt te raken?
Wat je ook doet, vaak dan worden de kaarten herverdeeld. Kom je er op een vaak heftige manier achter wie er tegen veranderingen kan en wie niet. Wie blijft vertrouwen in de band ook als je zelf ogenschijnlijk verandert?
En tenslotte, zet je jouw koerswijziging door, handen los, ook als je je dierbaren dreigt te verliezen?
Liefs,
Marije