16 augustus 2017
Een thema waar ik in de voorbereiding van mijn afsluitende blogpost voor het experiment “In het moment” tegenaan loop, is de vraag hoe “open” je mag zijn op social media? Wat deel je in en óver de momenten dat het stroef loopt, of er ronduit een baaldag is?
Ik merk bij mijzelf dat ik een keuze heb en toch niet goed een balans kan vinden. Een keuze of ik ga voor de uplifting bijzondere momenten en wonders die plaats hebben gevonden in het moment. Zoals die fijne coachsessie, waarbij ik mijn ervaring in de zakenwereld combineerde met intuïtieve waarneming zonder oordeel, waarna de coachee dé baan van haar dromen kreeg. Of hét boek over Human Design die volgens Amazon pas op 4 september uit Amerika zou aankomen, maar toen ik vroeg om een wonder omdat ik hem deze week mee wil nemen op vakantie, het 2 uur later in de brievenbus lag.
Dat, de leuke, succesvolle belevenissen in het moment, die zeker wel een effort hebben gekost om bewust en ontvankelijk te zijn. Niet zomaar eenmalige toevalligheden. Maar toch happy the peppie verhalen.
Dat delen? Of ook de twijfels, de dipjes en de groeipijnen? In het moment! Als de lading er volledig vanaf is, is delen over een gebeurtenis uit het verleden geen probleem meer. En als je dan ook nog een goede tip hebt hoe je zo’n probleem het beste op kan lossen, heb je helemaal een hit.
Ik volg veel, heel veel op Facebook. Volg online webinars van zeker 10 verschillende ondernemers, bekijk hun geadverteerde video’s en volg challenges. En wat ze veelal gemeen hebben, uitzonderingen zijn er ook zeker, is dat ze je de oplossing van een probleem aanreiken. In ieder geval een puzzelstukje van de oplossing, want voor de rest van de puzzel hangt er vaak een betaalde training aan vast. En het werkt, zeker, het werkt. Probleem, pijn, oplossing, opluchting.
Dat is ook hoe het wordt geleerd, het online ondernemen (en verkopen in het algemeen), benoem het probleem, het unieke resultaat voor de klant en biedt ze iets aan, gratis, zodat je klanten aan je bindt en je uiteindelijk verkopen genereert.
Is dat het? Willen we succes zien, horen, lezen om onszelf hoop te geven dat het binnen handbereik ligt? Want wat zij kunnen, kunnen jij en ik toch ook?
Niet te oppervlakkig, maar ook niet te zwaar en raak ik zelf niet uit m’n hum als er reactie komt op de mindere momenten?
Dit keer geen oplossing dus, wel een overdenking.
Liefs,
Marije